اولین ساختار منظم آتش نشانی در روم باستان ( ایتالیا کنونی ) و در فاصله بین سال های 1500 تا 1600 میلادی ایجاد شد.

در آن زمان سربازهای عضو ارتش وظیفه آتش نشانی را بر عهده داشته و در صورت وقوع آتش سوزی با روش های مرسوم آن دوران ، آتش را مهار می کردند.

به تدریج و با توسعه ساختارهای اجتماعی ، ایجاد شهرهای بزرگتر، نزدیک شدن فواصل منازل مسکونی به یکدیگر آتش سوزی های گسترده تر

نیاز به ایجاد یک ساختار منسجم و سازمان یافته برای آتش نشانی بیش از پیش مورد توجه قرار کرفت .

از جمله از عوامل موثر در تشکیل ساختار منظم آتش نشانی ، آتش سوزی بزرگ لندن بود که در اواخر قرن شانزدهم میلادی به وقوع پیوست .

از این حادثه اغلب به عنوان بزرگترین آتش سوزی تاریخ یاد می شود، شدت آتش سوزی به حدی بود که طی آن تقریبا سرتاسر لندن در آتش سوخت .

بعد از این ماجرا انگلیسی ها به فکر افتاده و نیروی انسانی را برای اطفا حریق به کار گرفتند.

تکنیک های اطفاحریق امروزی نیز از همان تکنیک های اولیه سرچشمه گرفته است .

به عنوان نمونه در انگلیس قدیم در آتش سوزی ها مردم در صف ایستاده ، آب را از چاه بیرون کشیده و به صورت نفر به نفر با انتقال آب به مقصد آتش را خاموش می کردند.

امروزه نیز با وجود گذشت سال های طولانی از آن حادثه آب همچنان کاربردی ترین ماده خاموش کننده محسوب می شود و تنها روش انتقال آن به محل آت سوزی تغییر کرده است